زن و مرد جوانی به محله جدیدی اسبا‌ب‌کشی کردند. روز بعد ضمن صرف صبحانه، زن متوجه شد که همسایه‌اش درحال آویزان کردن رخت‌های شسته است و گفت: لباس‌ها چندان تمیز نیست. انگار نمی‌داند چطور لباس بشوید. احتمالا باید پودر لباس‌شویی بهتری بخرد.همسرش نگاهی کرد اما چیزی نگفت.

 هربار که زن همسایه لباس‌های شسته‌اش را برای خشک شدن آویزان می‌کرد، زن جوان همان حرف را تکرار می‌کرد تا اینکه حدود یک ماه بعد، روزی از دیدن لباس‌های تمیز روی بند رخت تعجب کرد و  به همسرش گفت: یاد گرفته چطور لباس بشوید. مانده‌ام که چه کسی درست لباس شستن را یادش داده... مرد پاسخ داد: "من امروز صبح "زود بیدار شدم و پنجره‌هایمان را تمیز کردم

زندگی هم همینطور است. وقتی که رفتار دیگران را مشاهده می‌کنیم، آنچه می‌بینیم به درجه شفافیت پنجره‌ای که از آن مشغول نگاه ‌کردن هستیم بستگی دارد. قبل از هرگونه انتقادی، بد نیست توجه کنیم به اینکه خود در آن لحظه چه ذهنیتی داریم و از خودمان بپرسیم آیا آمادگی آن را داریم که به‌ جای قضاوت کردن فردی که می‌بینیم، در پی دیدن جنبه‌های مثبت او باشیم؟

 زندگی تاس خوب آوردن نیست                    تاس بد را خوب بازی کردن است.

یکی از مشکلاتی که در پی همه گیر شدن شبکه های اجتماعی رخ داد مشکلی است به نام قضاوت زود هنگام.
انسان ها تنها از داخل یک قاب 5 یا 6 اینچی ماجرا را آن همه نه به صورت کامل بلکه از منابع مختلف می شنویم و گاهی بدون حتی جزئیات می شنویم و متاسفانه بر همین اساسِ بی اساس، به راحتی افراد را قضاوت میکنیم.
قضاوت کردن در فضای مجازی راحت است.
کسی نیست که انسان را مواخذه کند و در صورت جویا شدن افراد مختلف؛ تنها با زدن یک دکمه و بلاک کردن آنها دیگر خبری از آن ها نخواهد بود.

اما آیا اطلاع دارید که با همین قضاوت های نابجا و زودهنگام چه زندگی هایی از هم پاشیده است و چه صدمات جبران ناپذیری به دیگران وارد شده؟
در دنیای واقعی نیز پس از تحقیق بسیار و پرس و جو از همه طرف های ماجرا میتوان دیگران را قضاوت کرد؛
پس چطور به خودمان اجازه میدهیم دیگران را بدون داشتن اطلاعات کامل فضاوت کنیم؟

قضاوت های نادرست در رسانه ها علاوه بر خراب کردن زندگی دیگر افراد، تاثیر مستقیم بر روی زندگی خود شخص قضاوت کننده نیز خواهند داشت.
افرادی که با کوچکترین نظری ابراز عقیده میکنند و دیگران را سرزنش میکنند؛ تنها خودشان را به عنوان انسان هایی نادان و ناآگاه جلوه میدهند.

شیعه و سنی دو فرقه ای اسلامی هستند که مشترکات فراوانی در اصول و فروع دین دارند اما نقطه افتراق اساسی شیعه و سنی مساله امامت است که منشاء خیلی از اختلافات دیگر شده است.

در مساله امامت اختلاف هم در اصل قضیه است که اهل سنت آن را از فروع دین و شیعه از اصول دین می شمارند و هم در امور متفرع بر آن اختلاف وجود دارد از قبیل ضرورت وجود امام، عصمت امام و تنصیصی بودن مقام امامت و انحصار ائمه ـ علیهم السلام ـ در دوازده نفر.(1)

ادامه مطلب...